|
|
|
מייַן גוף אונטערן מעסער פֿון כירורג
איז געלעגן אויפֿגעשניטן ווי אַ פֿיש.
ס‘איז אַלץ אין מיר געלאָפֿן
אַ געלאַף פֿון מייַז אויף אַ זינקענדיקער שיף.
ערגעץ נאָר
האָט אינדזלדיק גערוט אַ פּינטל,
געשוויגן און געבליבן איינס מיט זיך,
אַן איינציקייט אַ שטומע
אָן אַ זייַט פֿון דער מהומה.
איך ווייס פֿון דעמאָלט אָן :
ס‘איז אינעם מענטש פֿאַראַן אַזוינס,
וואָס איז אין אים און אויסער אים צו גלייַך —
אַזוינס, וואָס האָט נישט מורא פֿאַר קיין מעסער,
און רוט אין זיך אַליין ווי כּתר,
און בלייַבט. |
|