די ברכה

צייל איך , צייל איך זייַנע בריוולעך ,
בריוועלעך אַ סך ;
צופּט די באָבע מיך בייַם אַרבל :
— „לאָז זיי , לאָז געמאַך !

אויף געציילטע זאַכן , קינד –לעב ,
רוט קיין ברכה נישט !” —
האָב איך ווידער אין אַ מיש –מאַש
זיי צונויפֿגעמישט .

לאַכט דאָס האַרץ בייַ מיר אין דרינען
האָפֿערדיק און שטאַרק —
צי דען קאָנען זייַנע בריוולעך
ווערן קנאַפּ און קאַרג ? ...

***

יאָרן פֿליעִן . בלאַסער , ווייַסער
פֿאַר דער קאַלעכוואַנט
וועג איך ס'פּעקל אַלטע בריוולעך
אין מייַן שמאָלער האַנט ...

ליגט דאָס פּעקל אויף דער האַנטפֿלאַך
ווילד צונויפֿגעמישט ;
לייַכטער איז עס נישט געוואָרן ,
שווערער — אויכעט נישט !

אוי , ווי ס'ווערן פּלוצים האַרטלעך
אויף מייןַ קאָפּ די האָר ...
ניין , ער האָט מיך נישט פֿאַרגעסן ,
באָבע –לעב , נישט וואָר !

ניין , ער האָט זיך נישט געביטן —
הייבט זיך גאָר נישט אָן !
כ 'האָב נאָר , ציילנדיק די בריוולעך ,
די ברכה אָפּגעטאָן ...