טײערע,
איך בין נישט קײן פּאָעט.
איך בין אַ מענטש פול טרויער און טויט,
ווי דו, ווי אַלע מיר –
מיט הויט און בײן, מיט פלײש און נלוט.
איך רעד שטיל,
מען זאָל מיך בעסער הערן.
איך דערצײל וועגן זיך און וועגן דיר,
דאָס הײסט, וועגן אַלע,
וועגן דער וועלט,
וואָס איז פאַרהוילן און פאַרשטעלט
און שײן,
ווי דו.
טײערע,
אין שײנקײט איז מער טרויער דאָ, ווי פרײד.
זי איז, ווי אַ לויטערער ווינט,
וואָס קומט און פאַרשווינדט,
ווי איך, ווי דו, ווי מיר אַלע.
אין די טיפע וועלדער פון פאַרפאַל
זוך איך אַ וועג צו מיר, צו דיר,
צו דער וועלט,
וואָס זינגט און שטאַרבט און בליט – –
דו ביסט שײן.
איך האָב דיך ליב.
צי איז דאָס אַ ליד?
נײן.
