אויף אַ וואָלקן שווימט דײַן קאָפּ אַוועק גערעמט אין צער. איך צי זיך אויס אויף דער ברייט פֿון די וועגן, און די ווינטן יאָגן איבער מיר. ווינטן, ווינטן, וואַרט אַ ווײַלע! די אַלטע ווערבע האָט זיך אײַנגעבויגן איבערן טײַך. גאָט! פֿאַר וועמענס זינד איז איר שאָטן אַזוי אײַנגעהויקערט?
